Verdoemme verdoemme toch…

’t is gelijk mijn dag niet vandaag. Het leven kan ook niet altijd rozengeur en zo voorts zijn hé. Ewel, vandaag is het van dat.
Ik zal mij door de weekendeditie van de Standaard en de Morgen ploeteren, misschien verlicht dat mijn geest (en nu ben ik fel aan het overdrijven).

Op zulke dagen zie ik de eindigheid van het leven altijd in vetgedrukte letters voor mijn ogen verschijnen. Zo van iemand die zeer erg ziek is, ergens ver weg in de familie. Zo iemand die niet meer lang te leven heeft en zelfs bijna zijn sterven op de kalender kan aankruisen. Brrrrr….

Zo heel hard met uw kop tegen de muur boenken, verschillende keren achter elkaar, zo voelt verdriet meestal. Maar dan veel veel langer en nog veel veel pijnlijker.

Verdoemme verdoemme toch…