20 g

is de hoeveelheid patatjes-tomatenmix die onze jongste vandaag verorberd heeft. Het is de derde dag dat we met vast voedsel proberen, en tomaten liggen haar beter dan wortelen, blijkbaar.

Beschikken kinderen/baby’s van enkele maanden oud over een uitgesproken smaak? Ik weet het niet, maar hier blijken tomaten favoriet. Zaterdag broccoli, we zullen zien wat het geeft.

Endless repeat

Ik hou van het timbre in de stem van Brian Ritchie, ik hou van zijn mimiek en zijn hemd. Ik smelt als hij ‘dear lady’ zingt. En ik zet de muziek op ‘endless repeat’ tot mijn crème brûlée ingedikt is, want dat is soms een hele karwei. Hij en zijn stem maken het leuker, veel leuker. En wie vanavond op café gaat in gent, zal misschien mijn pudiingetjes eten, met bunzenbrander gesmolten suiker en al. Iets dikker dan bij echte creme catalan, omdat mijn baas en ik dat lekkerder vinden. En wij mogen lekker onze zin doen.

Voor wie geïnteresseerd is in weetjes about vfemmes, u vindt er hier eentje. Lees wel.

Brian Ritchie went to Femmes booking agent Frank Riley’s office. Upon leaving he entered the elevator where he was joined by actor Sly Stallone. The elevator door did not close immediately, which visibly agitated Stallone. Rather than pressing the ‘Door Close’ button Stallone issued the following instruction,”Fuckin’ door, CLOSE!”

via

Mijn metje

Ik had vorige week het boek ‘de keuken van ons moeder’ in mijn handen. Qua concept vind ik het goed, naar vormgeving ook, maar ik voel mij niet zo lekker bij de veralgeming. Ons moeder, ons keuken. Brrr. Ik vind dat erwtensoep en stoemp en stoverij en hutsepot familiaal gebonden zaken/recepten zijn. En ik hou dat ook graag zo. Ik vind de erwtensoep van mijn metje subliemer dan welke erwtensoep dan ook, en ik heb geen nood aan andere recepten (die ik toch nooit zo lekker zal vinden). Toch zou ik het fijn vinden de recepten van metje te bundelen. Want als ze plots sterft (wat ik nooit wil zien gebeuren, dat sterven, ik zou het ook besterven, ik wil dat ze eeuwig leeft) dan zijn die lekkere dingen weg voor altijd. En ofschoon ik ze niet kan maken zoals zij dat doet, ik doe mijn uiterste best. In de hoop dat mijn kleinkinderen ooit zeggen dat ik het best kan koken.

Metje heeft zo’n oud voorraadkamertje in huis, waarvoor je de trap moet nemen, want het ligt naast de slaapkamers. Ik heb het nooit gesnapt, want met die 9 kinderen moet zij nogal wat trappen gestapt hebben richting voorraad.
Het kamertje is eigenlijk het walhalla van metje. Met geordende, vrij lege schappen, waarop je steeds dezelfde ingrediënten vindt: pure chocolade (voor de choclamelk op zaterdag), een pak koekjes, een pak Tucsjes, een doosje of 2 Pilchards, zonnebloemolie, gedroogde spliterwten (voor de erwtensoep), toiletpapier, huishoudpapier, waspoeder,… Ik ken het al jaren, en het blijft gelijk. Af en toe doet een nieuw product zijn intrede, en dat burgert dan braaf in, bij de rest van de ingrediënten.

Het heeft een specifiek uitzicht, een aangename geur, en het doet me enkel aan haar denken. Dat klein ‘vorradkoamertje’.

Eens komt de tijd dat ik er foto’s van neem. Van mijn metje, van haar schort, van haar kamertje, van het krijtenbordje in de keuken waar de voorraad op staat geschreven, met krijt, in sierlijke letters. Eens komt de tijd.

Mama zijn en worden

sms: ‘…van iemand die voelt dat zij bijna mama zal zijn’.

Ik moest erom glimlachen, om die sms, die ik enkele weken geleden kreeg. De dikke buik loog er niet om. Het waggelen ook niet.

Ik vind mama’s die op het punt staan te bevallen mooi. Erg mooi. Die stralen, en hebben iets aparts. Iets onoverwinnelijks. Iets dat te maken heeft met ‘het geheim verbond van het mama-zijn’. Het is melig, ik weet het, maar ja, dat is het nu eenmaal.  Het beroert alles in je lijf en in je hoofd. En het voelt heerlijk aan. En dat anderen het wat over-the-top vinden, dan neem je er graag bij. Het kan je immers geen barst schelen, wat anderen dan denken. Tot iemand iets slechts, negatiefs over je kleintje zegt. Ho ho, die hormonen. Ze razen. En je kunt er niks aan doen. Superalert voor alle subtiele zinnnen.
(Denkt aan: ‘Amai, ze wordt mooi’. Ze is al altijd erg mooi geweest in mijn ogen. Al altijd. En ze zal dat ook altijd blijven. Voor altijd.)

Er is bijna een nieuwe mama in het verbond. Een kakelverse, frisse mama. Voor het eerst. Bijna mama van een kakelvers kindje. Welkom. Je zult veel voelen, dat je tot voor kort nog nooit gevoeld hebt. En ’t is fijn.

Drie vragen op één dag

* Ben je weer zwanger? (nee, jong)

* Mogen we slaafje spelen, mama? (Anouk en haar ervaringen in het katholiek onderwijs, vermoed ik)

* (retorisch) Weet jij eigenlijk wel hoe graag ik jullie zie? (Jan)

Eurodisney en ons bezoek

Wat was onze opzet? Een weekend schaamteloos genieten van dochter 1, terwijl dochter 2 thuis schaamteloos geniet van papa, en omgekeerd.

Wat is ons opgevallen?
* Dat de winteractie in het pretpark veel volk trekt, meer dan ik gedacht had. Dat resulteert in, soms dan toch, langere wachttijden dan mij lief is. Maar alles voor de kids hé.
* Dat mensen het zien zitten om erheen te trekken met buggy’s vol baby’s, iets wat ik persoonlijk liever niet doe. Ik snap niet wat baby’s en peuters aan dit pretpark hebben, buiten het herkennen van figuren zoals Teigetje, Winnie de Pooh en zo voort. Ik zou het persoonlijk niet doen, met mijn baby. Anouk echter, die 8 is, heeft een ideale leeftijd voor het bezoek.
* Het park is groot, maar heel overzichtelijk. Je zult er niet in verdwalen, en indien toch, dan helpen mensen je wel verder. Er zijn massa’s plannen te vinden van het park, ook in het Nederlands.
* Het park is netjes, nergens peuken, blikjes, papiertjes te vinden. Vreemd, want het loopt er vol met kinderen en ouders die eten en drinken. Het geeft mij wel een fijn, maar ietwat clean gevoel. Eerste Amerikaans gevoel van de dag was een feit (everything clean-gevoel).
* De mensen die er werken, zijn opgeleid om de grootste vriendelijkheid tentoon te stellen. Big smiles everywhere, ik kan me niet inbeelden wat het met mijn gemoed zou doen, als ik daar zou werken.
* Die grote vriendelijkheid, het overdreven net gevoel, samen met big size coke, glitter en glamour, en het eeuwig ‘shiny happy-gevoel’ geven mij te veel een Amerikaanse indruk. En daarvoor bedank ik liever. Ik hou niet van een opgepepte gelukswereld die niet bestaat en irrealistisch is. In sprookjes, musicals en films hou ik ervan, in het echt word ik er liever niet te veel mee geconfronteerd. En ik wens mijn kinderen er ook niet teveel aan bloot te stellen.
* Het hotel viel reuze mee, was proper, warm en gezellig. Het ontbijt daar ter plaatse was royaal en lekker. Ik verwachtte geen culinaire hoogstandjes, en heb die niet gekregen, maar het was zeker meer dan ok. Wat gewoon bruin brood zou misschien goed geweest zijn, maar smaken verschillen.
* Het commerciële aspect vind ik er echt over, er vingerdik opgelegd en walgelijk. Elke attractie leidt zonder omwegen naar een shop, waar je alle attributen die je net gezien hebt, kunt kopen. Mij zegt dat persoonlijk niks, maar wat met dochters van 8 die Doornroosjes jurken, Tinkerbel-toverstaffen en Toy Story-ruimtetuigen in het echt zien? Kopen, mama, kopen. Onze dochters zijn gelukkig gekweekt en hebben al vlug door dat smeken niet helpt. Maar eigenlijk vind ik het er over en helemaal niet netjes. Kleine kindjes zo doen watertanden. Foei. Foei.
* Volwassenen veranderen in hebberige monsters, en dat allemaal voor de handtekening van een mens in een pluchen pak, zoals Dagobert Duck, Mickey Mouse, Monster, Beest,… Fotootje, duwen kindjes. Ikke ikke ikke. Om moedeloos van te worden. Hoe wil je kinderen dan manieren leren?
* Dagobert Duck was de wijste figuur die ik er gezien heb. Hij had het hoogste en enige ‘fuck-off’-gehalte van het park en negeerde té hebberige kinderen en ouders maar al te graag. Onze dochters werden natuurlijk wel uitgepikt, want die vertoonden manieren én geduld.
* We hebben ons met vijf wel geamuseerd, het was gezellig, met vijf dames op stap.

Wat deed pijn?
*Het besef van decadentie. 250 euro uitgeven in 40 uur, aan een zaak waar je niet volledig achterstaat. Ik kan het wel aanvaarden, maar de verkleumde dakloze vrouw die naast ons zat in de wachtzaal van de TGV, maakte me het wel moeilijker. Ze zuchtte, en fluisterend zei ze: ‘Dieu, j’ai froid.’
* Een andere dakloze die zijn schoot aan haar gaf, zodat ze nog wat kon liggen warm worden. Hij kuste haar bovendien overvloedig. En dat was dan ook de enige, echt, oprechte liefde die ik in het weekend gezien heb. Naast die van Jan en Clarisse bij het thuiskomen dan. En de goede zorgen van Marleen voor ons. Merci Marleentje.

Eindbalans.
Fijn weekend gehad, maar teveel Amerikaanse stoorzenders. Leuke tijd met de dames uit Ledeberg. En daarvoor doen we het!

Gaan jullie naar de zee?

Onze ouders en andere familie wonen allen in de Westhoek. Die van mij (mijn mama toch) in Poperinge. Die van Jan, allebei, in Ieper. Ieper en Poperinge liggen dicht bij elkaar en dat is fijn, want dan kunnen wij wat aan familie-hopping doen terwijl we er zijn. Soms is het lastig, omdat we teveel heen en weer crossen, maar meestal is het gewoon fijn om een weekend naar daar te trekken. We doen het dan ook geregeld, ééns in de maand, denk ik. En we blijven er altijd overnachten.
Mensen uit Gent en omstreken vragen me dan altijd weer opnieuw: ‘Ah! Gaan jullie weer naar de zee?’
En lange tijd heb ik dan de helen uitleg gedaan: dat Poperinge niet aan de zee ligt, verre van. Dat het daar platteland is of zoiets. Met een paar cafés en een beetje een iedereen-kent-iedereen-gevoel.

Maar ik ben ermee gestopt. Ik zeg vanaf nu gewoon ‘ja’. En dat ze er maar bij fantaseren dat ik mijn bikini aan heb, en cocktails drink op het strand, en met valiezen vol zand terug naar Gent kom. Bruingebrand, geen zonnebank nodig (nooit trouwens, ik hou er niet van). Uitgerust, met de geur van zeezout op mijn lichaam.
Eén probleem echter: men geraakt vanuit Poperinge zeer moeilijk naar de zee. Vanuit Gent is het een makkie, zeker naar Oostende. Er rijden zeer vlot treinen, en je bent er voor je het weet. Vreemd dat niemand dat doorheeft, van die Westhoek.

De deurtjes van de kamertjes

Toen ik net zwanger was, bekroop een ongerust gevoel het hart van Anouk.
‘Mama,’zei ze peinzend,’hoe zit dat dan met de baby en de liefde?’
Allemaal twijfels in haar kleine hartje, want met de baby werd Jan echt papa, en ik echt mama en zij echt zus. Maar hoe zou het dan boteren tussen haar en Jan? En hoe kreeg ze dat aan haar papa, die ze niet vaak ziet, allemaal uitgelegd?
Ik had geen pasklare antwoorden, want meisjes van 7 die denken, dat is geen sinecure.
Wat ik wel wist, was dat het hart van Jan veel deurtjes had, met elk een eigen kleur. En achter die deurtjes veel kamertjes, met elk een eigen liefde. Een deurtje voor mama, één voor Anouk, een voor muziek en andere deurtjes voor de liefdes in Jans leven.
‘En de baby dan? Welk deurtje krijgt die?’
Dat wist ik niet zo goed. Wat ik wel wist, is dat elke keer als er iemand geboren wordt die je graag ziet, je hart wat groter wordt. Met plaats voor een extra deurtje, met een kamertje erbij. Met de baby zou het ook zo zijn, dacht ik.

‘Dus mijn kamertje in het hart van Jan blijft even groot? Ik moet het niet delen, en Jan ook niet?’
Ik denk dat ze het begrepen heeft. De zucht van opluchting verklaarde veel. De vraag, maanden later, over de grootte van haar kamertje in Jans hart, ook.

Over de kinderbedtijd

Kinderbedtijd.
Ik vind de term lelijk, infantiel en betuttelend. Voila. Ik vind dat hij past in een tijdperk van ouders die geforceerd tof willen doen met hun kinderen. Alles willen uitleggen, ook als ‘neen’ volstaat.

En toch gebruik ik hem vaak. Om Anouk naar boven te brengen. Meestal zo: ‘Hu..het is al laat. Het is zelfs al over de kinderbedtijd. Amai, vlug vlug.’ Blijkbaar lukt het mij de laatste weken moeilijk, die limiet te halen (half acht). Ik snapte niet goed hoe een vriendin erin slaagde haar kinderen te laat naar bed te sturen. Ik vond het jammer voor de kinderen. Want kinderen die moe zijn, zijn en hebben het lastig.
Maar nu snap ik het wel. Ik heb het druk, Jan ook. En de tijd die rest ’s avonds is zo kort. Tussen 5 en 7 moeten hier bergen werk verzet worden, en dat halen wij niet altijd.
De kinderbedtijd, ik haal ze niet. Verdorie.
Om nog maar over de grote-mensen-bedtijd te zwijgen. Dat is pas echt een ramp.

Gelukkige verjaardag

voor Erika, een paar dagen te laat.

voor Ingrid, een dag te laat.

voor Linda.

(ik ben een erge als het op vergeten aankomt. Een heel erg goeie.)