Fotoshoot

1 maand

Vannacht lag je bij mij in bed.
We hadden vrij spel: Jan weg, Anouk ging (weeral) uit slapen en Clarisse lag al uren te dromen in haar eigen bed.
Dromen is een beetje haar specialiteit, voor de moment.

Ik had je, stout, ik weet het, uit je eigen bed gevist om 4 uur. Omdat je niet wakker werd en mijn borsten daar anders over dachten.
Beter zo dan omgekeerd, maar bon, ik was dus wakker.

En ik keek naar u, kleintje. Naar de bubbeltjes op je neus, waar ik ben van gaan houden. Naar de krabbel die je jezelf hebt gegeven. Naar je haar en naar je nek. Naar je wangen die me meer en meer aan ‘hamster’ doen denken.

Ik moest lachen, weet je. En ook – weeral – een beetje wenen. Want ge zijt één maand vandaag.
En dat lijkt een beetje op een gigantische mijlpaal in jouw leven.

Hiep hiep hoera.

Foto

En zo stonden wij deze ochtend alledrie in onze onderbroek, terwijl Clarisse ons aandachtig bekeek.
Met haar speelgoedfototoestelletje trok ze foto’s: één van de voorkant en één van de achterkant.

De reden?

Haar eigen slipje, dat gisteren voor het eerst een hele dag aan was, en ze had niet eens een accidentje, zo blijkt.
Dat allemaal dankzij mijn geweldige onthaalmama, die vorige week gevraagd had of we er niet aan zouden beginnen.
Terecht, zo blijkt, want ze houdt plots keiveel van haar potje.
En van haar 10 nieuwe slipjes.

Mij

Zichzelf van alles toe-eigenen, ik zei het al, daar is ze sterk in.
Ook als het om eten gaat.
Vooral als het om eten gaat.

S en P: hij is het niet verleerd, pipi, om pannekoeken te bakken. Oef.

12.

Hij zou twaalf geworden zijn, mijn zoon, deze week.
Twaalf jaar.

Ik knijp mijn ogen heel hard dicht en stel me voor: een jongen met donkere ogen en kort, stug, donker haar.
Met sproeten. Op zijn gezicht.
Niet veel zegs, denk ik ook. Zo van ‘hm’ en ‘oh’ en ‘ja-haa’.

We fantaseren verder, de oudste en ik.
‘Hij zou me altijd verdedigen’, mijmert ze stilletjes. ‘Ook als ik de schuld heb.’
‘En met mij naar huis stappen, zonder handen aan elkaar. Want jongens van twaalf vinden handen geven stom.’

”t Is mij broere’, voegt Clarisse eraan toe, want territorium afbakenen is haar sterkste kant. ”t Is mij verjaardagsfeest’, ook.

Dan weet ik weer dat ze dansen, verdriet en vreugde, ze dansen met elkaar.

Herman De Coninckprijs 2010

Oh.
Onze vriendin Eva is genomineerd met haar gedicht Hand voor de Herman De Coninckprijs 2010. Als enige vrouw dan nog wel.
Wist u dat u kon stemmen voor het gedicht van uw voorkeur? Er staan nog andere parels tussen.
Bezoek de link en geef uw voorkeur.
Het winnende gedicht ligt op 28 januari in de boekhandel, gratis, nav Gedichtendag.

Polkadotjes

Ik heb te weinig tijd om al die creatievelingen te volgen.
Af en toe volg ik er één.
Polkadotjes, als u wilt.
Geniet mee van een andere moeder(kloek) met 3 dochters.

Ze lacht, en écht

Weet je waaraan ik denk?, vroeg ik je zonet, toen je voor de dertiende keer aan het eten was.

Dat je zo wijs keek, na de geboorte. Na tien minuten leven buiten mijn buik.
Alsof je alles wist.
De hele wereld en alles van ver daarbuiten.

Ik vertelde je ook een beetje. Over het lichtmannetje en Kwisperiootje.
Over de maan die danst en jouw handen die ik zo schoon vind.

Toen keek je me echt aan. Alles werd hier rustig.
De wereld stond echt stil, deze keer.

En toen lachte je, kleintje.
Gul. Echt. Lachen.
Met een gesparige mond, maar echt.

Het is een mijlpaal, jouw lach.
Ik hang hem in een kadertje in mijn hoofd. Voor altijd.

Els, dat kan toch hé, dat zo’n kleintje lacht?

Het wonderbaarlijke leven van een kleine reuzin – Tiffany Baker – De Kern

Gelezen tussen voedingen door, meestal met mijn linkerhand, af en toe vloekend omdat het boek dichtviel terwijl ik van bladzij wisselde.
Ik was eventjes vergeten dat moeders alles met één hand moeten kunnen.
Het was meestal lezen in het halve donker, met smakkende baby aan mijn borst.
Het is goed, als verhaal. Het is af en toe een beetje rauw, en ook af en toe zoet.
Het was een beetje bevreemdend, omdat het start met een – fatale en akelige – geboorte van een reuzenkind, maar voor de rest: goed bevonden.

en ik heb nog niet gebleit vandaag, tiens.

als mijn hormonen wat getemperd zijn, zal ook de meligheid hier wat dalen.
zolang ik minstens één keer per dag zomaar begin te bleiten, vrees ik dat het hier roze én baby blijft.
vergeef me.