De Ardennen

Het verslag.

Veel. Veel kindjes, veel volwassenen en vooral zeer veel plaats. Veel authenticiteit, erg veel Ardennen-gevoel. Veel eten, veel drinken, veel lekkers, kortom. Overheerlijke pasta met pastinaak en pancetta. Risotto à la Jeroen Meus.
Veel afwas, en voor de dames die principieel niet wilden afwassen met de hand, gelukkig een afwasmachine die véél toeren gedraaid heeft. Veel geluk ook voor zij die wel wilden afwassen met de hand, want er was zoveel afwas dat er zelfs een deel met de hand werd afgewassen. Veel wortelen (5 kg) met veel aardappelen (5 kg) resulteerden in gigantische proporties wortelpuree met zelfgemaakte (overheerlijke) gehaktballetjes.
Véél soep, balletjes met soep op dag één, zalige wortelsoep op dag twee, en luiewijvensoep op dag drie.
Veel bos, veel modder, en vooral veel privaat terrein, zo bleek na 2uur wandelen op dat beruchte domein.

Veel gelijkenissen, veel verschillen.

Een gastvrouw om u tegen te zeggen, en vrienden met wie het weerzien heerlijk was. Kindjes om te koesteren en pubers die al eens van weerwoord dienden. Allemaal in het veelvoud.

Mineur: dat die gastvrouw op Kerstavond en op Kerstdag zelf verdorie een godganse dag ziek in bed heeft gelegen, daar in de Ardennen.
Want er was veel buikgriep op toer, en zij heeft het weeral veel geweten.

Veel schone herinneringen en veel plezier.

Kerstavond

De dag van Kerstavond, ofte Kerstdagavond zoals in Gent, is de gezelligste dag van het hele jaar.
Niets moet, alles mag. Bij ons dan toch.

Stel: je rammaseert een hoop volk in de Ardennen, zoals mijn vriendin.
Stel: al bij al levert dat wel 10 kinderen op, die, enkele dagen voor Kerstmis, kerstmisfeesten organiseren op hun kamer in het allerardense huis van al. Ze maken kerstkaarten, vragen entréegeld (0.01 euro) en doen dit alles voor Music For Life. Ze verzamelen samen 7.00 euro.

Die 7 euro, samen met de helft van Anouk haar centjes voor Kerstmis, verdwijnen morgen in de brievenbus van het glazen huis, alwaar dochter en ik in de ochtendvroegte naar toe gaan.
Waarna we warme chocomelk drinken in een brasserie, de laatste kerstinkopen oppikken en ons naar huis zullen reppen voor het feest dat pas ’s avonds begint.

Kerstavonddag is de langste, gezelligste dag van het jaar.

(Oh, voor de liefhebbers: morgen het Ardennen-verslag)

Make my day

Dingen die mijn dag goed maken:

1. de vrolijke bouwvakkers op de Kantienberg, die steevast zingen voor alle vrouwen die er passeren. Elke morgen opnieuw.
2. de lieve collega die trakteert met truffels
3. de andere lieve collega die gelijk een beetje veel mijn vriendin is
4. een halve dag verlof
5. mooi weer.zonzonzon.
6. mijn lief dat op het onverwachts ook een halve dag verlof neemt.
7. wij die samen onverwachts in ons lievelingscafé zitten.
8. het prachtige geschenk voor mijn schoonzus dat ik vandaag vond.
9. vooruitzicht op een week vakantie én Ardennen.
10. alle kindjes die ik deze morgen naar het glazen huis zag lopen, met grote spaarbussen in karton.
11. mijn kleinste die nu ook ‘banaan’ en ‘michael’ zegt.
12. mijn oudste haar goed rapport.
13. mijn naaimachine die steeds meer luistert en doet wat ik zeg.

Zitten er nog aan te komen, maar helpen mee aan een goede dag:
14. frietjes met Anouk.
15. Desperate Housewives.
16. géén strijk, zoals gewoonlijk op vrijdagavond, want ik heb hem eergisteren al gedaan.

Ik ben een gelukzak, jong.

En u, wat maakt uw dag méér dan goed?

Luiaardsla

Het lijkt erger dan de komst van Sinterklaas.
Spannender en dringender en leuker zelfs.

‘Mama, hoeveel keer slapen voor we naar de Ardennen gaan?’, was het eerst.
‘Mama, hoeveel uur nog voor we vertrekken?’ is het nu.

We gaan naar de Ardennen, alwaar de ene vriendin alle logistieke en organisatorisch taken op zich heeft genomen, en alwaar de tweede vriendin lange lijstjes met de boodschappen van de Colruyt doormailt. Check.Check.Check. Alwaar ik tot nu toe nog niks ondernomen heb.
Alleen om bouillon en luiaardsla gaan. Mijn taak. Tussen al dat regelen vindt mijn vriendin zelfs nieuwe, grappige woorden uit. Luiaardsla, bijgod.

Het mooiste woord van het jaar.

Uit schuldgevoel doe ik alle afwas en ververs ik alle pampers, ook voor J!

Nog twee keer slapen en we vertrekken.
Nog 40 uur.
Jeuj.
Ardennen.

Boemkaka

Een aanzienlijk deel woordenschat is bij onze kleine binnengeslopen.
Naast ‘papa'(verrukt) en ‘mamaa’ (als ze honger heeft), ‘uhu’ (bij zowat alles wat ze wil) en ‘nammenammenamme’ (bij elk eetbaar ding), zijn er twee nieuwelingen gearriveerd.

‘boemkaka’, als in boempatat. Als in zwarte stukjes banaan die ze op de grond gooit omdat ze allang door heeft dat zwarte stukjes banaan naar niks smaken. Ook niet als mama die strategisch aan de onderkant legt.

‘mazjiko’, als in ‘el magico’, het stopwoordje van Bumba. Als in de plechtige belofte: Na één dochter met teveel K3-manieren, geen Studio100-gerief meer in huis.

Ik ben ook weer wat rijker.

‘Smelt’ als in ‘smelt’ voor een leventje van amper 15 maand, dat mijn ochtend, middag en avond keer op keer ontzettend ongelooflijk de moeite waard maakt.

Koud

Onze oude, ronkerige mazoutbrander was maandagochtend gelijk een wel zéér vreemd geluid aan het maken.
‘Mama, je zei dat mijn kleren lekker warm op de verwarming lagen, amai, als dat warm is,’ klaagde een prepuberende dochter.

Het was weer van dat. Mazouttank leeg. Véél te veel aanvragen bij onze leverancier, en dus: geduldig wachten tot deze middag, één uur (wat 3uur bleek te zijn, en nog wat problemen met zich meebracht).

Al bij al: 30 uur zonder verwarmin, net als mijn lief twee dagen verlof heeft: leuk is anders.

Wat er dan weer wel goed aan was
* de mazout is aanzienlijk in prijs gedaald. Oef. Zoals het er deze zomer uitzag, was niet goed. Niet goed.
* gisteren vluchten we dan maar naar het Gouden Hoofd, in Zwijnaarde, voor kip en frietjes en saus met champignons. Later meer.
* gisteren beseften we weer maar een keer wat luxe is, wat verwarming met een mens doet, wat zwervers nu moeten doorstaan.

Instant zin om te besparen op energie, borrelt precies in me op. Kwestie van het jaar goed in te zetten. Voor zij die nog niet overtuigd zijn van zonne-energie: Panorama van zondag laatstleden.

Omgekeerd

Bij het speuren naar een huis zijn er elementen waar ik bij voorkeur op screen:
de gang, de trap en de vloeren.

Ook al verblijf ik minder dan één honderdste van de dag in de gang, ik sterf van genot als ik een schone gang zie.
Esthetisch.
Praktisch ook. Waar moet ik anders met de buggy, fietsen en papier en karton naartoe?

Een trap.
De mooiste trap ooit zag ik een doodverlaten huis in Roesbrugge. Ze was anderhalve meter breed en had het aanzicht van een oud meetje. Zo een trap wil ik wel. Ook al gebruik ik die enkel om van verdiep te veranderen.

De vloeren, tenslotte. Ofwel hout, ofwel grote grote tegels, liefst zwart en wit door elkaar.

Ik weet het: droge muren en goede daken, droge kelders en voldoende opbergruimte zijn primaire voorwaarden. Ik weet het, ik weet het.

Slechte verliezer

Soms kan ze niet tegen haar verlies.

We spelen Rummikub en ze zit tegen de winst aan. Ze heeft nog één blokje en Joeri ziet een kans voor haar.
Er is een kans, ze weet het, maar ze ziet hem niet. Ze blijft eindeloos nadenken en blokjes verschuiven, maar ze mist de kans.

Als een furie rent ze de living uit en loopt naar boven.

Waar ze weent, raast, zweert en vloekt. In haar pyama, vanuit haar hoge bed.

Ze zal nooit meer spelen, nooit meer winnen, en nooit meer kansen aan iemand anders geven.
Ze voelt het onrecht van de wereld van het spel op haar eigen schouders.

Vijf minuten later snikt ze nog na, maar de furie is verdwenen.

‘Spelen we nog één spel?’ vraagt ze poeslief.

Mijn verstand zegt neen. Mijn hart volgt, zij het iets later.

Verliezen is een kunst. En al heeft ze nog een lange weg te gaan, vanavond was weer zo een zeer grote stap in het proces.

Lamskoteletjes met tomaat

Lang geleden heb ik in een restaurant gewerkt waar alles zelfgemaakt was.
Alles.
Van mayonaise over quichedeeg naar broodkruim (met oud biologisch brood) en vlierbessendrank.
Het broodkruim werd vervolgens verwerkt in huisgemaakte kaaskroketten, gepaneerde knolselderschijven en als topping op tomaten.

Werkwijze (voor de tomaten):
* Verwarm de oven voor op 180°C.
* Verwarm olijfolie langzaam, leg er vier knoflookteentjes in en wacht tot die zacht zijn.
* Vermeng de olijfolie met een tamelijk grote hoeveelheid broodkruim, vers gehakte peterselie, peper en zout en oregano.
* Roer tot je broodkruim zich vermengd heeft met de olie en de kruiden.
* Proef en kruid eventueel bij.
* Neem 2 tomaten per persoon. Was ze goed af en snij het hoedje eraf. Ik draai mijn tomaten om voor ik ze versnijd, zodat ze minder vlug rollen als je ze in de oven zet. Duw met de onderkant van een mes op het midden van het hoedje, zodat je een ‘vleugelhoedje’ krijgt.
* Zet de tomaten op wat bakpapier/zilverpapier in een ovenschaal.
* Leg bovenop elke tomaat een stevige hoeveelhied broodkruim, die je goed aandrukt.
* Leg een klein beetje boter op elke tomaat en schuif in de oven.
* Als de tomaten bijan klaar zijn, zet dan nog even de grill op, zodat je een mooi korstje krijgt.
* Serveer met lamskoteletjes of lamsbout in de oven.

Summum

Zaterdagavond:

cava+canvas+crème brûlée+lief naast me.

Het Summum, ik zeg het u.