11
januari 20, 2009
Vandaag zou onze zoon elf jaar geworden zijn.
Nu, na tien jaar, kan ik er al met een glimlach aan terugdenken. We kopen een taartje en vieren een heel klein beetje feest. Feest om wat al die maanden zo fantastisch was. Feest omdat het lijkt alsof we nu een echte pre-puberende zoon zouden hebben gehad, die zijn zus door dik en dun zou hebben verdedigd, volgens Anouk.
Kijken naar zijn foto is veel minder erg dan vroeger en ik beschouw hem nu gewoon als een zeer fijne constante.
Gruwelijk wordt het eventjes als ik me compleet niet meer herinner hoe hij weende, en hoe zijn gebrabbel klonk. Zijn geur uit het goed bewaarde hemdje vind ik niet meer terug, ook al duik in met mijn neus heel diep in het goed.
Maar elke dag wandelt hij eventjes door mijn hoofd. En dat wandelen, dat vroger stampen was en pijn deed, wordt alsmaar zachter en minder hard.
En dat, op zich, is een fijne gedachte.
kleine Clarisse en co 
We hebben hem allemaal heel graag gezien onze kleine mister macho!!!
Meter heeft al drie kaarsjes laten branden, en we denken ook elke dag aan die kleine purlutje
Marie, proficiat voor de manier waarop je je leven leeft! Je hebt zo goed begrepen dat je altijd opnieuw kansen krijgt om gelukkig te zijn, hoe moeilijk het ook soms kan zijn!
Ben heel blij om dat te lezen. Gisteren de hele dag door aan Jelle gedacht, en aan jou, en ook aan Mario. Gisteravond had ik dan de moed niet om eens te bellen of te mailen. Weet dat ik, net zoals metje en peter, Lena, Els, Ingrid, Dirk, Bram, vele Janses en nog veel anderen nog altijd van dat mannetje houden. En de herinnering aan hem koesteren …
Heel mooi en ontroerend hoe je het verdriet omschrijft en het een plaats hebt kunnen geven. Knap.
Heel erg mooi omschreven, hoe je de herinneringen koestert.