Veldstraatmadammen en reuzen
november 27, 2009
Ik herken ze uit duizenden wachtenden.
De madammen van de Veldstraat. Zij die na sluitingsuur van de winkels bijeengetroept staan aan de tramhaltes in de zijstraten. Vol sappige verhalen over opdringerige klanten en bazen die niet willen betalen. Over weeral op zaterdag moeten werken en nieuwe modetrends voor volgend jaar.
Ik hou van hun getater, hun waterovervloed aan woorden.
Hun gelakte nagels en hun eeuwig gebrushte kapsels.
Ik kijk vanonder mijn krant eventjes naar mezelf. Naar mijn – enige- jeans die nog past, mijn regenkapsel en mijn dunne winterjas die nog net met één knoop dicht kan.
Ik neem me voor om in de solden elke dag te winkelen, net terwijl ik besef dat ik dan met een baby aan mijn borst lig, met een gewicht dat nog best wat mindert, als ik zelf mag kiezen.
Het worden de zomerkleedjes dan, waar ik naar uitkijk. Mijn eigen lijf, mijn hoofd terug.
Nog één maand, kreunt mijn binnenkant af en toe, want deze is de heftigste van allen.
kleine Clarisse en co 
Dan zal het rond kerstdag draaien in Bethlehem, als er plaats is in de herberg.
Goeie reis nog!
Peter
Oh Marie, ik hou van jou zoals je bent en ik mis je . Dikke knuffel
De laatste maand, af en toe zou je even een rits op je buik willen zetten. Even een ander je kind laten dragen en dan één uurtje vrij bewegen, je eigenste zelf terug voelen. En toch blijf je het koesteren, het gevoel van een “dragend lijf”, het intieme gestampt in je buik, je hand die automatisch je kind streelt en kan rust geven. Het is zo bijzonder, zo dicht bij elkaar, dichter kan niet. En toch zo vreemd en ongekend.
Probeer nog te genieten, Marie ook al weet ik dat dit een zware maand is! En, als iets op de grond ligt, laat het liggen of vraag je dochters je te helpen…succes, zoen!