i. is mijn held

Ik had eigenlijk een beetje zielig gedaan, ik weet het.
Ik ken niemand en niemand wil dat doen, je weet wel, zo een beetje zagen om uw zin te krijgen.

Toen kwam i.

We mailden wat heen en weer en ik ga wat melige paswoorden en usernames in overdracht, samen met mijn virtuele huisje.
Dat een mens daar verknocht aan raakt, zeg, aan wat letters op een scherm.
Ik giechelde puberaal bij het bekijken van de drafts en besefte dat we hier zowaar bijna 3 jaar bezig zeg.
Dat verdient een feest binnenkort, niet?

En vanochtend, in mijn mailbox, bij mijn tas verse koffie.
‘Kijk een keer wat ge ervan vindt’.
Allee zeg, ik zat hier zowaar naar mijn scherm te lachen.
En te roepen naar Jan die in de douche stond: ‘Schatje, kom ne keer kijken, vlug vlug vlug.’

Ilse heeft dat gewoon allemaal voor mij gefikst zeg.
Maar niet alleen dat hoor, ik heb van haar daarnaast dan ook het allerschoonste cadeau gekregen dat een mens kan krijgen van iemand die niet kan naaien, broches maken en breien. Maar dat vertel ik u volgende week een keer sie.

Dus.
Hier houdt Kleine Clarisse op met bestaan.
Ze is trouwens veel te groot en te zelfzeker om klein genoemd te worden.
www.vertellementen.be.
daar moet ge vanaf nu zijn. Ge moet uw feeds (lach me niet uit hé) of uw volgdinges veranderen en je moet vooral beloven dat je blijft komen.

En nu moet ik vlug verder doen, want ik had net een avond gezellig bezoek, maar ik moet rokjes maken nu. Voor Mira en voor Anouk. Met schone stofjes van bij Vermiljoen

Dat had ik nog niet verteld

Of wel, ik weet het niet meer zo goed.

Af en toe duik ik eens achter mijn naaimachine.

Om feestkleedjes te maken voor feestvarkens.

Ik heb eerst een plooirokje a la Mme Zsazsa gemaakt, en daar dan een bovenstukje aangestikt. En dat lukte bijzonder goed.

Maar dat kun je allemaal vinden op mijn FlickrAccount. Ik had dat eigenlijk graag eens een beetje geïntegreerd met elkaar, maar ik kreeg mijn blognaam niet goed, en ik wil af van dat melige Kleine en Co. Ik wil dat mijn blog Vertellementen.be wordt, maar niemand kan mij helpen. Dus leven mijn 2 werelden op het net dan maar netjes gescheiden van elkaar. Tot ik een oplossing vind.

Bijna terug

De lach van de oudste.
De knuffel van de waterpokkenmie.
De gil van de kleinste,
of de zoen van mijn lief.

Ik weet niet waarnaar ik het meest verlang.

Maar ik zal blij zijn als ik de bel hoor.

Ah ja.

Het is niet omdat mijn lief en mijn kinders in Ieper en omstreken zijn, dat ik niet moet eten hé.

Koop een pizzadeeg in de Delhaize. Als je een goed recept hebt voor een luchtig pizzadeeg, geef het mij dan aub.
Rol hem wat uit, en bestrijk hem met een restje zelfgemaakte tomatensaus uit de diepvries. Een bokaaltje saus kan natuurlijk ook.
Leg er hompen mozzarella op, kerstrostomaatjes en strooi er peper over.
Schuif in de oven voor een kwartier, op 200°.

Haal hem uit en versier met vers geraspte parmesan, rucola en – eventueel – grof zout.

Je kunt er scampi’s, zeevruchten, hesp, salami ansjovissen of artisjokken op leggen, uiteraard.

Ik moet mij haasten nu, want jong, als een mens alleen thuis is, vliegen de uren voorbij.
Nog net een keer een glimp op de kroon voor Clarisse. Die de windpokken heeft, moest het u interesseren.

Cake van mijn buurvrouw

En toen zochten wij een huis.
Dat was ongeveer 2 jaar geleden.
Ik hield zoveel van Ledeberg, dat ik er niet weg wou.
We keken eerst overal in Gent, maar ik zei altijd categoriek ‘neen’.

En mijn lief luistert naar mij.

Tot we ons huis vonden en in de zijstraat van onze vorige straat belandden.
En ik ben nog altijd blij, erg erg blij.
Want Ledeberg, dat is mijn thuis.
Met al zijn auto’s en daken en beton en Bulgaren en vrouwen op straat en auto’s waar ik op foeter omdat ze op de stoep geparkeerd staan.
Maar ook met zijn speelstraten en kindjes en wijze buren en bbq op het dakterras van onze nieuwe buren en al die hartelijkheden en onze koer en onze druivelaar op de koer die het zo goed doet. En familie om de ene hoek en familie vlakbij aan het water.

Maar ik heb altijd goede buren, ik denk een beetje dat je die zelf maakt als je keihard je best doet. En een beetje geluk hebt. Want ons buren, die kunnen roepen en tieren op hun kroost, amai nog niet. Ik was daar een beetje kwaad om en klopte op de muur en al. Tot Anouk dat ook begon te doen en ik dacht ‘ons kent ons’ want zo zeggen ze dat in de Westhoek. Nu zijn ze lief en vriendelijk en ze roepen wel nog, maar één keer in de maand, en als vrouw begrijp ik dat een beetje. Bovendien, mijn achterban moet leren wat verdraagzaam zijn. Als we met zoveel mensen op zo’n kleine oppervalkte leven als in Ledeberg, dan moet een mens zijn best een beetje doen, niet waar?

Maar eigenlijk wou ik het daar niet over hebben, ik was van plan te schrijven over mijn buurvrouw van vroeger. Die aan de overkant een beetje naar links woonde. Met haar tof lief en een leuken kleinen. Maar dat zal voor een andere keer zijn, vrees ik. Ik ben alleen thuis en ik heb geen inspiratie als ik alleen ben. Maar bakken dat kan ik wel. Zie maar. Rabarbercake. Recept van Valerie. Die voor altijd een beetje mijn buurvrouw zal blijven.

Ik foeter op mijn moeder als ze bakt, want ze luistert nooit goed. Ze denkt dat dat ook gaat ‘goed komt het uit’, maar met bakken is dat niet zo. Gistingsprocessen en zo spelen een rol. Voor één keer was ik echter te lui om mijn weegschaal uit de kelder te halen, dus het was op het gevoel.

Maar dit is het koosjere recept.

3 eieren
50 gr boter
125 gr suiker
125 gr zelfrijzende bloem
2 à 3 soeplepels melk
3 stronken rabarber

2 eierdooiers en 1 volledig ei mengen met de suiker, bloem, de melk en de boter.
In een beboterde vorm gieten. (dat doe ik niet, ik gebruik de Tupperwarevorm van mijn mama)
Rabarber in kleine stukjes boven op het deeg leggen en in de oven schuiven op 190°.

Af en toe kijken en met een stokje controleren wanneer hij klaar is.
Bij haar in een half uur, bij mij duurt het bijna een uur.

Zij doet daar nog ingewikkelde dingen mee, ze klopt 2 eiwitten (van de dooiers) op en legt die op het laatst op het deeg, als het niet meer vloeibaar is. Maar daar heb ik geen geduld voor. Het is natuurlijk verfijnder en lekkerder, maar dan eet ik dat wel als ik bij haar op bezoek ga.

Meet mijn koertje, oh zo klein, maar we zien het zo graag.

In onzen hof

Ik kon het niet laten.

Mijn lief, gespot door mijn broer en schoonzus, in het Keizerspark.
Hij heeft verlof voor de kinders terwijl ik werk.
Ik moet u niet zeggen hoe moe hij ’s avonds is, zeker?

‘Hij heeft stress, denk ik, mama’, fluisterde Anouk ik in mijn oor toen ik hen eventjes vervoegde tijdens mijn middagpauze.

Karjonkeltje deed het weer

Tja, het was weer in het allerholste holst van de nacht.
Het was een nacht tussen barbecuefeesten, het einde van het verlof en veel lawaai.
Het was een vreemde kamer, een vreemd bed en er waren vreemde geuren.

Jij hebt het dan niet zo op slapen, denk ik.

Jij ligt liever met wakkere ogen naar mij te kijken en bellen te blazen met je dunne dunne lipjes.

Of het door jouw schitterende, klare, heldere ogen kwam, door je zweetgeur of je klamme handjes, ik weet het niet.
Het kan evengoed de verwoestende moeheid van amper één uur slaap die nacht zijn geweest.

Ik kreeg weer tranen in mijn ogen, in mijn hart en op mijn vel.

Voor u, Karjonkeltje.

Omdat je na zeven maanden, met twee volle weken verlof aan de staart het beste van het beste blijft.

Voor altijd, daar ben ik ondertussen zeker van.

’t lang leven

Terwijl de man de kost verdiende, zaten wij met ons vier in Poperinge.
Ik sliep met de twee oudste dochters in één groot bed, en we giechelden tot het bijna middernacht was. We bouwden pannekoeken door op elkaar te liggen, zaten de hele dag aan tafel en leefden van maaltijd naar maaltijd. We aten goed en dronken lekker. We kregen vanuit onze logeerplaats veel familie over de vloer, die allemaal bleven eten. Er werden paardenkampen gebouwd en Anouk was een menner. Tenten rond het wasrek en emmers vol met water. Heerlijke kaastaart met ananas en zelfgemaakte pudding.
We naaiden verder aan de kroon, want de dochters sliepen de namiddag weg, en probeerden te lezen in het ene boek dat ik bij had. Wat mislukte wegens te zalig om niets te moeten doen.

Nu nog barbecuen bij de schoonfamilie en dan is er een werk dat op mij wacht.

Maar daar denk ik dan pas maandagochtend aan.

Hoe gaat het in uw verlof, eigenlijk?

Hoogtepunt van de dag

Het maken van een kroon voor de verjaardag van Clarisse.
Met een pauw erop, en met ruitjesstof en met schoon kleuren.
Maar wat een werk, wat een werk.

Hoogtepunt van de dag

Het ijsje, samen met mijn oudste dochter,op ons koertje, terwijl de rest slaapt.
Zo’n uur of drie, simultaan, in de namiddag.

Het zou elke middag zo moeten zijn.